Alumni Talks / Steven de Jaeger

Kan je ons vertellen wat je afstudeerproject was?
Mijn eindwerk was een reeks van zeven wandelstokken. Ik herinner me dat laatste jaar als een fantastisch jaar: eerst heb ik een half jaar onderzoek gedaan - wat bijzonder fijn was -, daarna heb ik de ontwerpen uitgevoerd. Ik heb alle stokken nog; zo’n jaarwerk doe je niet zomaar weg. Ik heb me toen echt geamuseerd!

Ben je daarna verder gegaan met het concept van de wandelstokken?
Neen, jammer genoeg niet. Ik kreeg daarna het idee dat mijn werk draagbaar en verkoopbaar moest zijn en ‘dat ik met de studie geld moest gaan verdienen’. Dit waren eigenlijk ideeën waarvoor de opleiding niet stond. Tijdens mijn studie heb ik al deelgenomen aan de tentoonstelling ‘Bizjoekes’ (2002) in samenwerking met een striptekenaar. Ik maakte een regenpijp in glas, zilver en koper die bij beweging het geluid van regen nabootste. Ik kreeg daarna de kans om op een beurs te staan en dat versterkte het idee van draagbaar en verkoopbaar te werken. Ik ben al tijdens mijn studie deeltijds zelfstandige geworden.

Je klinkt een beetje ontevreden?
Ik heb geen spijt van wat ik tot nu toe gedaan heb, maar ik vraag me toch af waarom ik niet ben blijven doen wat ik graag deed, namelijk lichaamsgerelateerde objecten maken. De laatste twee jaar ben ik daarop teruggekomen en wil ik weer meer vanuit mijn eigen interesses werken. Zo ben ik op het idee gekomen om een doctoraat voor te bereiden die deze draagbaarheid in vraag stelt. Ik wil weer artistieker werk maken, een project uitwerken, mezelf in vraag stellen.

De ‘draagbare’ juwelen maak je dus in opdracht?
Ja, maar ook dan tracht ik mensen ‘op te voeden’ en de context te duiden hoe je iets kan dragen. Een object kan fysiek niet draagbaar zijn maar wel een voorwerp zijn dat je vast neemt en een relatie heeft met het lichaam. Daar wil ik me nu op focussen. Opdrachten neem je aan om na je studie niet in het zwarte gat te vallen. Dat is mij toen goed gelukt.

Er zijn nu stages voorzien in het masterjaar, wat tien jaar geleden nog niet bestond.
Dat vind ik schitterend! Je treedt uit de academische wereld en je komt in contact met de wereld nà een studie. Je valt minder in dat zwarte gat.

Je maakt op je site ‘Jewellery Redesigned’ een onderscheid tussen jewelry, classics, concepts en crowns. Kan je dat uitleggen?
Classics zijn trouwringen, verlovingsringen, juwelen van goud, etc. Jewelry is eigen werk waarbij ik de draagbaarheid in vraag stel; een vraag die ook op school steeds terugkwam. Bij Concepts staat bijvoorbeeld de vaas die ik gemaakt heb voor de zilvertriënnale in Hanau vermeld maar ook juwelen die in mijn ogen minder klassiek, minder draagbaar en meer vormelijk zijn. Ook een verlovingsring met een reusachtige straatsteen valt hieronder. Dit werk is een letterlijke interpretatie van het moment waarop mensen zeggen ‘mag ik je steentje zien?’ Tijdens mijn studie heb ik eens een reeks ‘noodringen’ in glas gemaakt gevuld met onder meer lucht, tabak en aarde. Ringen waar je in bepaalde situaties nood aan zou kunnen hebben.

Vind je die indeling echt nodig? Is het niet allemaal eigen werk?
Inderdaad, nu ik erover nadenk is dat niet nodig en zegt ‘redesigned’ voldoende.

Je hebt ook kronen voor verschillende missverkiezingen ontworpen. Hoe ben je aan deze opdrachten gekomen?
Ik maakte drie jaar lang de juwelen voor ex-judoka Gella Vandecaveye. Zij koos om de drie maanden enkele werken uit mijn collectie. Zij was meter van de organisatie die Miss Sports organiseerde en heeft me daar voorgesteld. Daarna ben ikzelf naar de organisatie van Miss België gestapt met de vraag of ze na 16 jaar belangstelling hadden in een nieuwe kroon. Miss Exclusive heeft me zelf gecontacteerd waardoor ik nu werk aan mijn vierde kroon.

Hoe verloopt zo’n opdracht? Hoe vrij ben je in het ontwerpen?
Ik maak veel (technische) tekeningen waaruit de organisatie een keuze maakt. Ik ben redelijk vrij in het ontwerpen maar ik moet toch met een aantal zaken rekening houden. En ook toegevingen doen. Maar het verdient goed. Ceara Mc Guire, medestudente van Sint Lucas Antwerpen en winnaar van de Diamond High Council Award 2005, werkt regelmatig mee. Dat is goed om technisch gezien tot andere ideeën te komen.

Je hebt ook al samengewerkt met mensen uit de modewereld.
Ik heb een tijdje gewerkt voor de modeshows van Chris Janssens. In 2008 heb ik samengewerkt met Damien Ravn voor zijn eindejaarscollectie aan de modeacademie. Het was een heel fijne samenwerking. Ik maakte onderstukken in messingdraad voor delen van de kleren die het lichaam niet meer volgden. Ook dit raakt aan mijn interesse voor draagbaarheid en de relatie met het lichaam.

Zou je een raad willen meegeven aan huidige of toekomstige studenten vanuit je tienjarige ervaring?
Doe echt altijd wat je graag wil doen, wat het ook zij, en blijf daarin verder doen! Ik heb het zelf niet gedaan maar ik wil het nu anders aanpakken. Daarom geef ik deze raad mee.