AFSTUDEERPROJECTEN MASTERSTUDENTEN
2009-2010
Laurien Cauwenberg: Organisch essentialisme
Laurien Cauwenberg
Natuur, meer bepaald bomen, takken, wortels, zijn voor mij steeds een inspiratiebron. Niet alleen het organische spreekt mij aan; ook de rust, de sfeer, het uitzicht van natuur zijn elementen die erg belangrijk zijn voor mij.
Tijdens mijn derde bachelorjaar ben ik mezelf nog sterker gaan focussen op de natuur. Meer bepaald: op het leven zelf. Ik gebruikte wortels als metafoor voor het leven. Ik trachtte weer te geven welke aspecten ik juist zo interessant vond: het groeien van de mens, hoe ik zelf in het leven sta, het geworteld zijn,… Ik wou nog veel verder gaan in dit onderwerp, vandaar dat ik in mijn masterproef het begrip ‘groeien’ dieper heb onderzocht. Ik wou mijn onderzoeksveld dit jaar verruimen met de vraag:
hoe visualiseer ik mijn groeien in (an)organische ‘structuren’?
De reden waarom ik gefascineerd ben door groeien is dat ik er geen vat op heb. Ik heb er geen controle over. Ik kan er enkel van op een afstand naar kijken. Ik zocht naar een vormentaal om dit aspect vast te leggen.
Daarom baseerde ik mij op indrukken die ik doorheen de jaren vergaard heb met betrekking tot de natuur. Niet alleen beelden die ik zag in mijn nabije omgeving maar ook in wetenschappelijke boeken, uit de biologie.
Maar nog beter leek het me om mijn eigen ‘groeien’ te maken. Als kunstenaar heb ik die mogelijkheid.
Ik wil namelijk de essentie van het leven weergeven. En dit groeien is de essentie voor mij.
Ik wil dit groeien verbeelden door middel van ‘structuren’. Draagbare structuren voor het lichaam. Structuren die op zichzelf gaan bestaan, een eigen leven gaan leiden, die authentiek zijn.
‘Toeval’ en ‘vrijheid’ zijn begrippen die aangeven waar dit groeien om gaat, wat de essentie van mijn groeien is.
Een bijkomend belangrijk aspect voor mij is dat mijn werk organisch van vorm oogt maar het daarom niet letterlijk is. Ik refereer naar de natuurlijke groeiprocessen in de natuur maar tegelijk zet ik het publiek op het verkeerde been : als je de details bekijkt, dan zie je dat er met opzet verbindingen aangegaan zijn die ingaan tegen het datzelfde ‘logisch’ groeien. Soms schieten wortels alle kanten op, soms “groeien” delen aan elkaar daar waar het niet mogelijk is. De tegennatuurlijkheid van de natuur. Of hoe het leven niet altijd logisch is.
Natuur, meer bepaald bomen, takken, wortels, zijn voor mij steeds een inspiratiebron. Niet alleen het organische spreekt mij aan; ook de rust, de sfeer, het uitzicht van natuur zijn elementen die erg belangrijk zijn voor mij.
Tijdens mijn derde bachelorjaar ben ik mezelf nog sterker gaan focussen op de natuur. Meer bepaald: op het leven zelf. Ik gebruikte wortels als metafoor voor het leven. Ik trachtte weer te geven welke aspecten ik juist zo interessant vond: het groeien van de mens, hoe ik zelf in het leven sta, het geworteld zijn,… Ik wou nog veel verder gaan in dit onderwerp, vandaar dat ik in mijn masterproef het begrip ‘groeien’ dieper heb onderzocht. Ik wou mijn onderzoeksveld dit jaar verruimen met de vraag:
hoe visualiseer ik mijn groeien in (an)organische ‘structuren’?
De reden waarom ik gefascineerd ben door groeien is dat ik er geen vat op heb. Ik heb er geen controle over. Ik kan er enkel van op een afstand naar kijken. Ik zocht naar een vormentaal om dit aspect vast te leggen.
Daarom baseerde ik mij op indrukken die ik doorheen de jaren vergaard heb met betrekking tot de natuur. Niet alleen beelden die ik zag in mijn nabije omgeving maar ook in wetenschappelijke boeken, uit de biologie.
Maar nog beter leek het me om mijn eigen ‘groeien’ te maken. Als kunstenaar heb ik die mogelijkheid.
Ik wil namelijk de essentie van het leven weergeven. En dit groeien is de essentie voor mij.
Ik wil dit groeien verbeelden door middel van ‘structuren’. Draagbare structuren voor het lichaam. Structuren die op zichzelf gaan bestaan, een eigen leven gaan leiden, die authentiek zijn.
‘Toeval’ en ‘vrijheid’ zijn begrippen die aangeven waar dit groeien om gaat, wat de essentie van mijn groeien is.
Een bijkomend belangrijk aspect voor mij is dat mijn werk organisch van vorm oogt maar het daarom niet letterlijk is. Ik refereer naar de natuurlijke groeiprocessen in de natuur maar tegelijk zet ik het publiek op het verkeerde been : als je de details bekijkt, dan zie je dat er met opzet verbindingen aangegaan zijn die ingaan tegen het datzelfde ‘logisch’ groeien. Soms schieten wortels alle kanten op, soms “groeien” delen aan elkaar daar waar het niet mogelijk is. De tegennatuurlijkheid van de natuur. Of hoe het leven niet altijd logisch is.
Shana Teugels: My Magical Dream Fair
De drang om materialen als messing en plastic door middel van wringen en buigen naar mijn hand te zetten, leidde in mijn 3de bachelor jaar tot de ontdekking van een vormentaal die me blij verraste en waarmee ik verder wilde.
Een eenvoudige lap polypropyleen bewerkt met een vlam, ontpopt zich tot een organisch wezen van kronkels en golven. Het materiaal neemt de vorm aan van rocailleornamentiek met schelpen en andere grillige versiersels. Een impulsieve toevoeging van parelmoeren lakken doet me nostalgisch terugdenken aan mijn kindertijd vol zeemeerminnen en My Little Pony. Uiteindelijk ontstaat een sieradenreeks die het resultaat is van een materialenexperiment enerzijds, en een intens onderzoek naar “Kitsch” en de betekenis ervan anderzijds.
Plastic speelt nu nog steeds de hoofdrol in mijn afstudeerproject waarin ornamentele overdaad en gewilde wansmaak de boventoon voeren. Maar er is meer.
Mensen zijn altijd op zoek geweest naar een manier om aan de dagelijkse sleur te ontsnappen. De kermistijd is voor velen zo’n periode van onvoorwaardelijk plezier en losgelaten emoties. Het is dat irrationele waarmee pure kitsch zich omringt wat in onze Westerse (kunst)wereld systematisch wordt verguisd en afgedaan als goedkoop en minderwaardig sentiment.
Ik beschouw het bijgevolg als een uitdaging om via mijn werk dit heersende idee te doorbreken.
De overdadige kleuren, de neon, de prularia van het foorkraam, maar ook de zigeunercaravan met kanten gordijntje zijn voor mij een rijke inspiratiebron en tevens een boeiende context voor mijn werk. Niet alleen het plastic, maar ook de valse parels, de glitters, het klatergoud, de buitenissige afmetingen en de gutsende, smeuïge, glinsterende lijm vormen een rode draad in een reeks die ik beschouw als mijn hoogstpersoonlijke foor.
De toeschouwer ervaart bij een eerste aanblik een gevoel van onbehagen, maar kan tegelijk moeilijk weerstaan aan de aantrekkingskracht van de lokkende kleuren en glimmende details.
Wat voor velen wansmaak is, wordt door mij omgetoverd tot een excessieve wereld van verwondering waarin een nieuwe betekenisgeving centraal staat. Dit doe ik niet alleen door bepaalde materialencombinaties te maken, maar ook en vooral door deze gewilde wansmaak in de culturele context van de tentoonstelling te plaatsen.
Een eenvoudige lap polypropyleen bewerkt met een vlam, ontpopt zich tot een organisch wezen van kronkels en golven. Het materiaal neemt de vorm aan van rocailleornamentiek met schelpen en andere grillige versiersels. Een impulsieve toevoeging van parelmoeren lakken doet me nostalgisch terugdenken aan mijn kindertijd vol zeemeerminnen en My Little Pony. Uiteindelijk ontstaat een sieradenreeks die het resultaat is van een materialenexperiment enerzijds, en een intens onderzoek naar “Kitsch” en de betekenis ervan anderzijds.
Plastic speelt nu nog steeds de hoofdrol in mijn afstudeerproject waarin ornamentele overdaad en gewilde wansmaak de boventoon voeren. Maar er is meer.
Mensen zijn altijd op zoek geweest naar een manier om aan de dagelijkse sleur te ontsnappen. De kermistijd is voor velen zo’n periode van onvoorwaardelijk plezier en losgelaten emoties. Het is dat irrationele waarmee pure kitsch zich omringt wat in onze Westerse (kunst)wereld systematisch wordt verguisd en afgedaan als goedkoop en minderwaardig sentiment.
Ik beschouw het bijgevolg als een uitdaging om via mijn werk dit heersende idee te doorbreken.
De overdadige kleuren, de neon, de prularia van het foorkraam, maar ook de zigeunercaravan met kanten gordijntje zijn voor mij een rijke inspiratiebron en tevens een boeiende context voor mijn werk. Niet alleen het plastic, maar ook de valse parels, de glitters, het klatergoud, de buitenissige afmetingen en de gutsende, smeuïge, glinsterende lijm vormen een rode draad in een reeks die ik beschouw als mijn hoogstpersoonlijke foor.
De toeschouwer ervaart bij een eerste aanblik een gevoel van onbehagen, maar kan tegelijk moeilijk weerstaan aan de aantrekkingskracht van de lokkende kleuren en glimmende details.
Wat voor velen wansmaak is, wordt door mij omgetoverd tot een excessieve wereld van verwondering waarin een nieuwe betekenisgeving centraal staat. Dit doe ik niet alleen door bepaalde materialencombinaties te maken, maar ook en vooral door deze gewilde wansmaak in de culturele context van de tentoonstelling te plaatsen.
